BIOTOOP BANHNOF
LOZE RUIMTES VOOR LEVENDE WEZENS
Ik heb mensen zien bewegen. Ze liepen door gebouwen, door ruimtes. Ze dronken wat, ze bekeken vertrekstaten. Ze wachtten, hadden vaak geen keuze dan wachten. Anderen spurtten naar buiten, of kropen over de vloer om vitrines te poetsen. Veel van de gebouwen (dus zelfs als de vloer glansde) hadden hun beste tijd gehad.
De eigenaar van de gebouwen probeerde daar iets tegen te ondernemen. Soms was het succesvol; soms bleef het bij een mooie belofte, soms kwam niemand nog zover. Nu ja, misschien op dat moment nog niet. Maar wel waren er herinneringen: aan grootse dagen van industriële ontwikkeling en enorme arbeidersstromen op weg naar het werk.
De gebouwen waren stations, in Duitsland; in Noordrijn-Westfalen. Keer op keer werden zij in 2012 en 2013 door mij bereisd. Ik bezocht ze meestal overdag; minstens omdat ik dan makkelijk op één dag heen en weer kon. Maar ook vanwege de leegte die de gebouwen dan kunnen vertonen (hoewel niet altijd), de verlorenheid van wat zich in hen afspeelt. Alsof niemand nog werkelijk geloven kan in het spoor. In de biotoop van voorlopigheid.
Zo is er wel het een en ander wat ik niet heb gezien. Geen spoorwegstakingen met alle ellende van ontredderde reizigers, geen troepen supporters, op weg naar de volgende voetbalwedstrijd in het Ruhrgebied; geen nachtelijke herrie trappende uitgaansgasten, enkel hun achtergelaten glaswerk.
Uiteindelijk wenste ik toch vooral de ruimtes hun vrijheid te laten, zodat misschien ergens in een hoekje mijn overgrootvader op zou duiken. Jarenlang werkte hij bij de Duitse spoorwegen, loste vervolgens in de geschiedenis op. In de loze ruimtes vol levende wezens, tussen technologie en reclame, plekken van verval en wie weet een renaissance, ademt hij misschien. Nee hoor, daar geloof ik niet in.
Ik benader, op zijn best, de geschiedenis van een wijdvertakt spoorwegnet waaraan een voorouder deelnam. En waar hopelijk nooit meer een mens overkomt wat gebeurde op het station waar, toen ik er kwam, een bordje sprak van 'Knochen' en 'Haut': stom toeval, maar dat was ooit een centraal vertrekpunt van gruwelijke treinen. Inmiddels zie je eruit op prestigieuze appartementen.
Elders maakte dan een meisje haar jongen duidelijk dat hij de ware voor haar is. Kijk, hier is de mond die jij kussen kunt!
*
Bovenstaande tekst is de inleiding in het boek.
Biotoop Bahnhof werd in 2017 uitgebracht in samenwerking met Mauritsheech Publishers.
Het werd zeer geprezen door Ted Forbes van YouTube-kanaal The Art of Photography.
Er zijn nog exemplaren beschikbaar. Prijs: 10 euro inclusief verzending. Mail naar info@lhjm.nl.