Voor een andere serie hoefde ik niet heel ver van huis. Nog geen kwartiertje fietsen van mijn woning bevindt zich een oude appelboomgaard die ik een jaar lang wekelijks met de camera heb bezocht: de reeks Bongerd. Een heel ander soort locatie binnen handbereik was een stoplicht. Een jaar of drie heb ik verder concertfoto's gemaakt voor het Nijmeegse jazzpodium JIN.
Sinds grofweg 2017 ben ik vrij druk bezig geweest met een langere reeks over de Maas. Die is door het leven plus corona zo nu en dan aardig voor de voeten gelopen en is eigenlijk niet voltooid. Zij het dat ik al over een flink aantal uitgeselecteerde foto's beschik. Misschien zelfs een beetje te. Je kunt er in principe een boek van maken.
Over die projecten hier een aantal pagina's.
Sinds ik op mijn elfde van mijn ouders een Kodak Instamatic cadeau kreeg, heb ik af en aan gefotografeerd. Van de ene kant met zekere ambities, van de andere kant steeds beseffend dat schrijven uiteindelijk belangrijker voor mij is. Over langere periodes heb ik ook helemaal niet of nauwelijks aan fotografie gedaan. Sinds mijn vierde Koreareis in 2001 omwille van wat De wndbel zou worden, werd het geleidelijk aan serieuzer. Minstens leverde dat twee omslagfoto's op: zowel Wat een romantische droom als De wereldvrede dragen werk van eigen hand.
Maar er is nog wat meer.
Als uitvloeisel van Nazi te Venlo , mijn boek rond de figuur van mijn Duitse overgrootvader die spoorwegman is geweest, maakte ik in 2012 en 2013 een reeks over treinstations in Noordrijn Westfalen. Het Duitse spoor bevond zich toen in een onduidelijke tussenfase.van afbraak en vernieuwing. Gefundenes fressen voor de fotografie. Het resulteerde in de uitgave Biotoop Bahnhof.